już nigdy ....

Pierwszy listopada jak zawsze przywołuje u mnie pewne tragiczne wspomnienia. Jest to szczególny dzień dla wielu z nas. Każdy z nas stracił w swoim życiu kogoś bliskiego, szczególnego. I o ile było to odejście z powodu choroby czy wieku, jakoś można sobie to wytłumaczyć, poukładać w głowie. Jeżeli jednak kogoś bliskiego los wyrywa nam z rąk tragicznie, życie staje się koszmarem. Czasem na krótko, czasem na całe życie. Każdego dnia powinno się pamiętać  o tych, którzy odeszli z tego świata, każdego dnia pielęgnować wspomnienia i nie dać się im zatrzeć w pamięci. Są jednak sytuacje, które proszą się o to, by o nich zapomnieć, omijać z daleka. Tak też jest i u mnie. 
Wiem, teraz jestem mężatką, matką, minęło wiele lat, czas zagoił rany, nie powinnam rozpamiętywać tego, co było. Ale ten dzień, szczególny dzień w roku, choć tutaj w DE nie celebrowany tak, jak w Polsce, przywołuje niemiłe wspomnienia i rozdrapuje stare, zabliźnione rany. 
Był kiedyś ktoś w moim życiu, kogo los zabrał w okrutnych okolicznościach. Nie było to nic nadzwyczajnego, zwykła młodociana miłość, a właściwie miłostka, bo wiek też był głupi. Doskonale pamiętam wieczór, kiedy wraz ze znajomymi imprezowaliśmy w barze, celebrując czyjeś urodziny. Miałam grzecznie się bawić, nie wychodzić nawet na papierosa bez uprzedzenia. Niestety, zdarzyło się inaczej. Znajomy zaproponował, żeby ktoś skoczył po alkohol kilkadziesiąt metrów dalej, bo w monopolowym niby taniej, a bar zaprzyjaźniony więc problemu z tym nie było. Trzy osoby się zgodziły, w tym ja. Przeszliśmy na drugą stronę ulicy, było ciemno, nie było nawet żadnego samochodu w pobliżu. W pewnej chwili usłyszałam jak Tomek woła Martucha, zaczekaj ! Odwróciłam się i wtedy ten cholerny biały polonez pojawił się znikąd z zawrotną prędkością. W ułamku sekundy przejechał po Tomku, jak po manekinie i pojechał dalej. Wypadek był na wprost bramy szpitala, ale dyżur miał inny szpital, więc nikt nam nie pomógł. Czekaliśmy na karetkę 15 minut!!!! Obłęd. Od czego są cholerni lekarze !!!!! 50 metrów dalej !!!!  Tomek walczył o życie jeszcze trzy dni. To były najdłuższe dni w moim życiu. Dowiadywałam się  wszystkiego telefonicznie, bo nie mogłam pojawić się w pobliżu. Wszyscy chcieli mnie zlinczować. Nie mogłam pojawić się na pogrzebie, bałam się przechodzić wieczorem przed własnym blokiem, bo tam czekali wrogowie, dla których byłam winna tej śmierci, bo mogłam przecież nigdzie nie wychodzić. Nie doszłoby do tego, gdybym została w lokalu, gdyby poszedł ktoś inny. Straciłam bliską mi osobę i wielu kolegów, bo przyjaciółmi nie można ich nazwać. Choć do chwili wypadku myślałam, że to są właśnie przyjaciele. 
Przez kilka kolejnych lat byłam stałą bywalczynią cmentarza. Zawsze po zmroku, żeby nikt mnie nie zobaczył, zawsze z białą różą. Wmawiałam sobie niewinność, choć w głębi duszy wiem, że jestem winna. Zawsze, ilekroć pojawiam się w tamtej okolicy, widzę wielką plamę krwi i człowieka, który w ogóle nie przypominał już siebie. 
Sprawcy nigdy nie złapano. 
Po kilku latach poznałam kogoś. Był miły, sympatyczny, dał się lubić. Spotkaliśmy się kilka razy. Pewnego dnia stwierdził, że musi być ze mną szczery i chce wyznać mi tajemnicę.
Jakaż to była tajemnica? zapytacie.  
Spotykałam się właśnie z kierowcą białego poloneza sprzed lat. 
To było nasze ostatnie spotkanie....

Rokrocznie przypomiam sobie całą tę smutną historię. Czasem mam wrażenie, że to film, że to nie wydażyło się na prawdę. 
Moje życie jest teraz poukładane, mam męża, dzieci, sporo lat więcej na karku. Ale do dziś pamiętam widok nagrobka i ten napis "zginął tragicznie w 21ej wiośnie życia "