Wspomnień czar

Zupełnie nie wiem dlaczego, zebrało mi się dzisiaj na przeglądanie starych fotek. A może to też poniekąd dlatego, żeby poczuć się nieco młodziej i zapomnieć, że czas pędzi nieubłaganie i człowiek znów postarzał się o kolejny rok. W sumie powinnam myśleć pozytywnie, że przecież jestem o kolejny rok mądrzejsza, że miniony rok nie szczędził mi nowych doświadczeń i mądrości. W sumie, już sama nie wiem co o tym myśleć. 
Przeglądając tak wspomniane fotki, natknęłam się na te z czasów studiów, na których widnieją jakieś tam moje marne zmagania z podstawami origami. Doszłam do wniosku, że to przecież też jest moje dzieło, więc nic nie stoi na przeszkodzie, żeby je tutaj i teraz przedstawić.
Nie da się ukryć, że czas studiów, czy to dziennych czy zaocznych, jest chyba najfajniejszym okresem w życiu. Kto studiował, ten wie doskonale ile radochy dają takie studenckie imprezy, spotkania bez okazji, juwenalia czy też połowinki, jak te w moim dzisiejszym poście. Z perspektywy czasu nawet najtrudniejsze egzaminy zdają się być świetną zabawą. Dla mnie też, pomimo iż w głównej mierze to ja przerabiałam setki pytań egzaminacyjnych i podawałam je wręcz na złotej tacy większości kolegów z roku. Pamiętam, jak na pewnym egzaminie dostałam takiej nerwy, że myślałam, iż komuś zrobię krzywdę. Przerabialiśmy z jednym z przyjaciół z paczki całą masę pytać do egzaminu, obkuci z każdego szczegółu poszliśmy na egzamin, na pewniaka, że piąteczki będą nasze. Ja weszłam trzecia, na moje nieszczęście. Okazało się, że Pan szanowny profesor, habilitowany z resztą, obrał sobie dość znaną metodę oceniania, czyli tzw sinusoidę. Polega ona na tym, że kolejni studenci dostają następujące noty: 5/4,5/4/3,5/3/3,5/4/itd. Od czasu do czasu oczywiście ktoś trafił fatalnie i pomimo swojej niejednokrotnie sporej wiedzy, najzwyczajniej w świecie egzamin oblewał. Ja zaliczyłam 4 i byłam potwornie wściekła. Był to czwarty semestr studiów, a ja walczyłam o utrzymanie stypendium naukowego. Oj, nerwów kosztowało mnie to wiele.
Ale przecież nie o tym miała być mowa.
Jak to na studiach bywa, zorganizowaliśmy połowinki. Wiadoma sprawa, różne konkursy, zabawy, no a jak konkursy to i nagrody. Fundusze nie były rewelacyjne, więc kombinowaliśmy jak się dało. Z tanich papierów ksero można było coś wymodzić, więc zabrałam się do pracy i zmajstrowałam kilka kwiatków origami, wstążki i różne takie dooperele. Oczywiście nie mogło zabraknąć też plakatu, który z racji tego, iż wpadliśmy na pomysł zrobienia go dzień przed imprezą, jest dość skromny. Pisałam jak się dało, byle szybko, coby się wyrobić. Do tego jeszcze pisałam tekst hymnu połowinkowych inżynierów, który przez jakiś czas jeszcze podobno był śpiewany przy podobnych imprezach innych ludków. Osobiście śpiewałam go z fantastycznym kolegą z roku. Oj, wesoło było. Fantastyczne czasy!
Nie rozpisując się już za bardzo z moimi historiami przechodzę do konkretów, czyli do prezentacji tego, co udało mi się w czeluściach studyjnych fociszczów wygrzebać.
Kwiatuszki i szarfy robiłam  na zabawę podobną do zabawy w krzesła, tyle że tutaj siadało się w miskach. Bukiecik i szarfa dla MISSki i kwiatuszki oraz szarfy dla vice missek :)

Małe kwiatuszki były również nagrodami w innych konkursach. Niestety nie zrobiłam fotki wcześniej z całym koszem kwiatów, udało się uchować jakąś z resztkami na dnie :) 

Plakacik skromny, ale zawsze, jak widać pisany odręcznie moimi lewymi łapkami. Pod plakatem ja z moimi osobistymi ochroniarzami. W końcu każda gwiazda musi mieć Bodyguardów :)

Oczywiście koledzy pilnowali mnie podczas występu, żeby czasem ktoś nie trafił we mnie jakimś zgniłym pomidorem albo zdechłym jajcem, jakby tak jednak komuś nie podobały się moje śpiewy :)

Jakby ktoś miał wątpliwości co do profesjonalizmu panów, zbliżenie:

To by było na tyle z pięknych i niezmiernie wesołych wspominek na dziś. Chyba na starość dopada mnie jakaś chandra, dół potworny albo coś, bo mi tak smutno, że to se ne wrati :(

Ale obojętnie jak, nie ważne jak nisko człowiek upadnie, czy się ma podarte gacie i buty do niczego, trzeba iść dalej i pchać się na szczyt! 

Tak patrzę na to zdjęcie i nie wierzę, że kiedyś byłam taka młoda :)

Buziam Was cmok :)